ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ

 

ΜΕΓΑΛΟΨΥΧΟΣ  (Με κίνδυνο της ζωής του)

Λίγες ημέρες πριν την άλωση της Τριπολιτσάς, 23.9.1821, συμφώνησε με τους αρχηγούς των τουρκαλβανών  που ήταν κλεισμένοι μέσα στην πόλη, να αναχωρήσουν με τα άρματά τους, για τη χώρα τους.

Την ημέρα της άλωσης, πιστός στο λόγο του, ασχολήθηκε με κίνδυνο της ζωής του, ο ίδιος προσωπικά,  με την προστασία και την ασφαλή αποχώρησή των ενώ οι πιο πολλοί καπεταναίοι και το εξαγριωμένο πλήθος, ήθελαν να τους σκοτώσουν.

Αφού πέρασε αυτός ο κίνδυνος, οι αρβανίτες παρουσιάσανε και παραδίνανε στον Κολοκοτρώνη, τον μπουλούκμπαση που είχε πρωτοστατήσει, το 1806, στην εξόντωση του αδελφού του Γιάννη (Ζορμπά) και άλλων συγγενών και συντρόφων του.

Ο Κολοκοτρώνης, βλέποντας τον φονιά του αδελφού του και τόσων δικών του, χαμογέλασε και είπε σ’ αυτούς που τον του παραδίνανε ότι: «αφού έκανα συμφωνία για όλους τους, θα φύγει και αυτός μαζί τους».

Ο ίδιος, στην διήγησή του αργότερα, λέει: «Εγώ έμεινα πιστός εις τον λόγον της τιμής μου»

Οι μεγάλοι ηγέτες δεν υπερυψώνονται τυχαία!

Τιμή και δόξα στο μεγάλο ήρωα!

 

 

ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ – ΕΚΤΡΩΜΑ

ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΤΗΡΙΟ ΕΙΝΑΙ ΝΤΡΟΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΟΠΟ

Μπράβο στο δήμαρχο που μετέφερε  σιωπηλά τις υπηρεσίες σε αυτό το .. "δημαρχείο",

που δεν επιβράβευσε την ασχήμια και την προσβολή της αισθητικής του κάθε πολίτη.

Τα δημαρχεία, ως σύμβολα της τοπικής εξουσίας, έχουν ξεχωριστή και διακεκριμένη αρχιτεκτονική, με τα κτήρια να έχουν σε κάποιες περιπτώσεις και μεγάλη ιστορική σημασία. Πολύ συχνά, αυτά τα κτήρια είναι τόσο ιδιαίτερα και εντυπωσιακά, ώστε να συμβολίζουν και τις ίδιες τις πόλεις τους.

Όλα τα παραπάνω λαμβάνονται συνήθως υπόψη, όταν πρόκειται να κατασκευαστεί ένα νέο δημαρχείο, με τους κτήτορες να φιλοδοξούν να προσθέσουν μία ιδιαίτερη σφραγίδα, ένα νέο σημείο αναφοράς, ένα όμορφο στολίδι στον αρχιτεκτονικό ιστό της πόλης.

Αυτά αλλού, εκεί όπου οι άνθρωποι που διοικούν τις κοινωνίες τους, έχουν συνείδηση ευθύνης και αποστολής, έχουν ευαισθησία και ενόραση και σέβονται τις επιθυμίες και τα όνειρα των συμπολιτών τους, ώστε με τα έργα τους να τους κάνουν υπερήφανους για την πόλη τους και αισιόδοξους για το μέλλον.

Εδώ, δυστυχώς έχουμε αυτή την εικόνα, που την βλέπουμε κάθε ημέρα με αισθήματα θλίψης, αμηχανίας, έκπληξης, μειονεξίας και στο τέλος, αηδίας.

 Ένα σπιρτόκουτο, ένα σιδερόφρακτο κουτί, κάτι μεταξύ φυλακής και αποθήκης σιδηρικών, κάτι που θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε άλλο ιδιωτικής καθημερινής χρηστικότητας, αλλά ποτέ δημαρχείο ή έστω δημοτικό κατάστημα. Οι εικόνες που βλέπουμε τα λένε όλα!

Οι φόβοι που εξέφραζα σε σχετικό άρθρο μου το 2016, με την ελπίδα ότι θα εμπόδιζα την καταστροφή, επιβεβαιώθηκαν εκατό τοις εκατό!
Η ασχήμια και η ντροπή του τόπου, θριάμβευσαν!

 
Αξίζει να διαβάσει κανείς αυτά που έγραψα για το θέμα το έτος 2016, στον παρακάτω σύνδεσμο: http://minoanotes.blogspot.com/2016/11/blog-post.html