Η
ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΕΠΑΡΧΙΑ ΣΕ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΤΩΣΗ
Ο
απλός άνθρωπος πιστεύει ότι εάν κάτι
αρχίσει να πέφτει θα φτάσει σε ένα
κατώτατο σημείο, όπου θα σταματήσει ή
για τους περισσότερο ελπίζοντες, θα
αρχίσει ίσως, να ανεβαίνει και πάλι,
στα πλαίσια μιας ελλειπτικής τροχιάς.
Δυστυχώς, αυτό δεν το εγγυάται κανένας,
και κανένας δεν μπορεί να εξασφαλίσει
ότι υπάρχει κατώτατο σημείο ή ότι η
τροχιά έχει τη μορφή της έλλειψης.
Φαίνεται
δυστυχώς ότι η αγροτική επαρχία της
χώρας μας πέφτει με επιτάχυνση βαρύτητας,
χωρίς μέχρι σήμερα να έχει παρουσιαστεί
δύναμη όχι να σταματήσει αλλά ούτε καν
να μειώσει την ταχύτητα της πτώσης.
Ποιος άραγε από τους κατοίκους της
υπαίθρου δεκαετιών του ’60, του ’70 ακόμα
και του ’80, θα μπορούσε να φανταστεί
ότι τα περισσότερα σχολεία, που
έσφυζαν από ζωή θα έκλειναν, ότι η
πλειοψηφία των κατοίκων θα έφευγε, οι
βασικές υποδομές θα έμεναν περίπου στην
ίδια κατάσταση και ότι όλος σχεδόν ο
αγροτικός χώρος θα μετατρεπόταν σε ένα
απέραντο γηροκομείο; Ποιος άλλωστε θα
μπορούσε να φανταστεί ότι θα ερχόταν
εποχή κατά την οποία ο αγρότης με 4 κιλά
λαχταριστά σταφύλια δε θα μπορούσε να
αγοράσει ένα μπουκάλι νερό ή ότι 2
κιλά σταφίδα δε θα έφταναν για να πιει
έναν καφέ;
Στις
υποχρεώσεις είμαστε όλοι ίσοι στην
Ελλάδα, το προβλέπει και το Σύνταγμα.
Για τα δικαιώματα βέβαια ας μη γίνεται
λόγος. Εκεί έχουμε τρεις κατηγορίες
Ελλήνων, τους Αθηναίους, τους υπόλοιπους
αστούς και τους καθεαυτό επαρχιώτες,
αγρότες στην πλειοψηφία τους και σε
μικρότερο ποσοστό άλλες επαγγελματικές
ομάδες.
Η
ανισότητα και η μεταφορά εισοδήματος
προς τα αστικά κέντρα είναι το
μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει,
δυστυχώς χωρίς να το αντιλαμβάνεται, ο
αγροτικός κόσμος που στην μεγάλη
πλειοψηφία του κατοικεί στην ύπαιθρο.
Μεγαλύτερο ακόμα και από το καταστροφικό
ασφαλιστικό και φορολογικό μαζί, που
είναι το θέμα των ημερών!
Γιατί
άραγε δεν προβάλλεται το θέμα αυτό από
τους αγρότες ανάλογα με την σπουδαιότητα
που έχει για τη ζωή τους την ίδια,
αφού άδικα και παράλογα, καθημερινά και
με διάφορους τρόπους, αφαιρούνται
χρήματα από τους ίδιους με κατεύθυνση
τα αστικά κέντρα και το Κράτος;
Γιατί
αναφέρονται μόνο ή κυρίως στην
τιμή του πετρελαίου και στην ακρίβεια
των εφοδίων και δεν αναφέρονται καθόλου
στα αντικίνητρα ζωής που έχει θεσμοθετήσει
εναντίον τους το αστυκεντρικό Κράτος
μας, το οποίο επιπλέον προσποιείται
ότι δεν γνωρίζει την αδικία εις βάρος
των κατοίκων της υπαίθρου που στην
πλειοψηφία τους είναι αγρότες;
Η
ροή του χρήματος από την αγροτική
επαρχία, ακολουθεί την πορεία: Αγροτική
Επαρχία - πρωτεύουσα Νομού - έδρα
Περιφέρειας - Θεσσαλονίκη και φυσικά
ΑΘΗΝΑ, με συνεχώς αυξανόμενο ρυθμό.
Στην
Αθήνα ή καλύτερα στο Νομό Αττικής με
1,5 € μπορεί ο πολίτης να κυκλοφορεί με
όλα τα μέσα μεταφοράς, όλο το 24ώρο, σε
όλο το νομό. Σε μία κωμόπολη της επαρχίας
όμως, αν θελήσει ο πολίτης να επισκεφτεί
όλα τα χωριά του δήμου του, χρειάζεται
παραπάνω από 200 €! Το 1,5 € δε φτάνει καν
να πας από τη μία άκρη του Αρκαλοχωρίου
στην άλλη. Πως δικαιολογείται άλλωστε
ότι οι συγκοινωνίες της Αττικής και της
Θεσσαλονίκης επιδοτούνται από τον
κρατικό προϋπολογισμό με τεράστια ποσά
ενώ της επαρχίας με μηδέν;
Σύμφωνα
με απόρρητη
μελέτη του υπουργείου Οικονομικών,
την οποία αποκάλυψε «Το Βήμα της Κυριακής»
στις 26 Ιανουαρίου 2014, την περίοδο
2007-2013 οι αστικές συγκοινωνίες της Αττικής
έλαβαν συνολική επιδότηση 980 εκατ. ευρώ
για όλα τα συγκοινωνιακά μέσα. Την ίδια
στιγμή, το άθροισμα των επιδοτήσεων του
ΟΑΣΘ και των αποφάσεων που πέτυχε στα
διαιτητικά δικαστήρια έφτασε τα 910 εκατ.
ευρώ. Αυτά τα ποσά επιβαρύνουν, μέσω της
φορολογίας, και τους αγρότες της
υπαίθρου που πληρώνουν πολλαπλάσια για
τις μετακινήσεις τους! Είναι μήπως
δίκαιο και συνταγματικό; Αυτό και τόσα
άλλα που αναφέρονται σε αυτό το άρθρο
έχουν περάσει καθόλου από το μυαλό του
κ. Κατρούγκαλου;
Τα
παιδιά των αστών έχουν ελεύθερη και
δωρεάν πρόσβαση σε όλους τους αθλητικούς
χώρους, διότι τα λειτουργικά τους έξοδα
καλύπτονται από το κράτος. Τα παιδιά
των δημοτών μας όμως, συνήθως αγροτόπαιδα,
πρέπει να πληρώνουν είσοδο, διότι
τα γυμναστήριά μας δεν χαρακτηρίστηκαν
«εθνικά» από το κράτος, όπως έγινε
με εκείνα των μεγάλων πόλεων. Τα δικά
μας γυμναστήρια πως τα χαρακτήρισαν;
Δυστυχώς η δύναμη του συνειρμού οδηγεί
τη σκέψη στην απαίσια λέξη: «αντεθνικά».
Είναι
γεγονός ότι οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις,
από τον αείμνηστο Κων/νο Καραμανλή έως
και τον Αντώνη Σαμαρά, έδωσαν έμφαση
στις υποδομές που αφορούσαν κυρίως την
Αθήνα και τα μεγάλα αστικά κέντρα και
άφησαν σχεδόν στην τύχη της την αγροτική
επαρχία, με μια μικρή παρένθεση μόνο
την τετραετία 1981 – 1985 του Ανδρέα
Παπανδρέου.
Η
αστυφιλία δεν προήλθε από κάποια ξαφνική
μετάλλαξη ή ιδιοτροπία των κατοίκων,
αλλά ήταν συνέπεια κυβερνητικών
πολιτικών, που στην ουσία τους θεσμοθέτησαν
κίνητρα για την εγκατάσταση στις πόλεις
και αντικίνητρα για τη διαβίωση στην
ύπαιθρο. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι
το μέγιστο των πόρων των Κοινοτικών
Πλαισίων Στήριξης (ευρωπαϊκά προγράμματα)
αλλά και του προγράμματος Δημοσίων
Επενδύσεων, κατευθύνθηκαν στην Αττική
και τα μεγάλα αστικά κέντρα. Αν μάλιστα
δεν υπήρχε, μέριμνα της Ευρωπαικής
επιτροπής και όχι των Ελληνικών
κυβερνήσεων, για κατανομή κάποιων
(λίγων) πόρων προς την αγροτική
επαρχία, δεν θα είχαμε πάρει ούτε αυτά
τα λίγα και ανεπαρκή που τελικά πήραμε.
Ο
αστικός προσανατολισμός και η αστυκεντρική
αντίληψη των κυβερνήσεων συνεχίζεται
μέχρι σήμερα. Ακόμα και τώρα που η ροή
πληθυσμού προς τις πόλεις έχει μειωθεί
σημαντικά (επειδή έχει αποδεκατιστεί
ο πληθυσμός της επαρχίας), η ροή οικονομικών
πόρων προς τα αστικά κέντρα αυξάνεται
όχι μόνο από την κρατική πολιτική αλλά
και από την ίδια την οικονομία των
αγροτικών νοικοκυριών.
Δυστυχώς,
όλα τα παραπάνω είναι μονόδρομος, ο
επαρχιώτης δεν μπορεί να λειτουργήσει
διαφορετικά. Ακόμη και το τηλεφώνημα
μέσω σταθερών, που σήμερα είναι από τις
βασικές ανάγκες του ανθρώπου, κοστίζει
σχεδόν δύο φορές περισσότερο στον
επαρχιώτη από ότι στον Αθηναίο, ενώ
γίνεται για την εξυπηρέτηση της ίδιας
ανάγκης από την ίδια υπηρεσία. Παράδειγμα,
τηλεφώνημα σε ένα υπουργείο, σε ένα
νοσοκομείο ή σε μια δημόσια υπηρεσία.
Όπως βλέπετε το κράτος μας έχει δωρίσει
το «προνόμιο» της υπεραστικής μονάδας
η οποία παλαιότερα ήταν μέχρι και 50
φορές ακριβότερη από την αστική!
Έχουμε
βέβαια και ένα άλλο σημαντικό «προνόμιο»,
που αφορά την εγκατάσταση ρυπογόνων
βιομηχανιών όπως τα πυρηνελαιουργεία,
τα λατομεία κ.ά., τα οποία κατά την άποψη
ορισμένων πρέπει να τα δεχθούμε μετά
χαράς στον τόπο μας. Για επιχειρήσεις
χαμηλής όχλησης, ούτε λόγος. Αυτές πρέπει
να γίνονται στα αστικά κέντρα!
Εάν
δε φοβόμουν την υπερβολή θα έλεγα ότι
τα θεσμοθετημένα αντικίνητρα ανάπτυξης
του αγροτικού χώρου τείνουν να μας
προσδώσουν μειονοτικά χαρακτηριστικά
μέσα στην ίδια μας τη χώρα.
Πιστεύουν,
άραγε, οι σοφοί των Αθηνών ότι ένα χωριό
που έχασε τους μισούς κατοίκους του,
χρειάζεται τα μισά χρήματα για να
συνεχίσει να επιβιώνει; Πιστεύουν δηλαδή
ότι το χωριό αυτό δε θα συνεχίσει να
θέλει ύδρευση, συντήρηση του νεκροταφείου,
του σχολείου, δημοτικούς και αγροτικούς
δρόμους κλπ, ή ότι τα παραπάνω έργα θα
γίνονται πλέον με τα μισά χρήματα ως
δια μαγείας; Η παραπάνω πολιτική οδηγεί
σε όλο και μεγαλύτερη οικονομική καχεξία
και κοινωνική υποβάθμιση των αγροτικών
περιοχών και φυσικά του επιπέδου ζωής
των αγροτών και των οικογένειών τους.
Γίνεται
ολοφάνερο ότι τα αγαθά της δημοκρατίας,
της ισονομίας και της ισοπολιτείας δεν
κατανέμονται δίκαια σε όλη τη χώρα και
οπωσδήποτε εξαιρούνται οι αγροτικές
περιοχές και οι κάτοικοί τους, οι οποίοι
«απολαμβάνουν» την ισότητα μόνο στο
σκέλος των υποχρεώσεων!
Ήδη,
τα μηνύματα για την κατεύθυνση των πόρων
και του παρόντος ΕΣΠΑ, δημιουργούν
την εικόνα ότι τίποτα δεν θα αλλάξει.
Θα έχει και αυτό την ίδια τύχη με τα
προηγούμενα σε ότι αφορά την αγροτική
επαρχία της χώρας μας. Τι θα κάνει η νέα
κυβέρνηση που προέκυψε από τις τελευταίες
εκλογές; Τα δείγματα δεν είναι καλά.
Πολιτικές τύπου Κατρούγκαλου, όχι μόνο
δεν υπόσχονται καλύτερες ημέρες για
τους αγρότες και τις οικογένειές τους,
αλλά ακριβώς το αντίθετο!
Το
χειρότερο; Τα μέτρα αυτά επιβεβαιώνουν
την άποψη ότι δεν έχει κατανοηθεί η
ουσία του αγροτικού προβλήματος της
χώρας, που δεν είναι θέμα ασφάλισης ή
θέμα αγροτικού εισοδήματος και της
φορολόγησής του, αλλά ευρύτερο
κοινωνικοοικονομικό πρόβλημα που αφορά
όλοι την αγροτική κοινωνία και αγγίζει
τα όρια των συνταγματικών δικαιωμάτων
της, που συστηματικά παραβιάζονται.
Είναι
γεγονός ότι όλοι οι πολίτες της υπαίθρου
είτε ψήφισαν είτε όχι τη νέα κυβέρνηση,
έτρεφαν ελπίδες για μια νέα πολιτική
που δε θα αγνοούσε την αγροτική
επαρχία και την ουσία των προβλημάτων
των αγροτικού κόσμου που δεν ζητά
ελεημοσύνη αλλά δικαιοσύνη.
Εάν
και αυτή η τελευταία ευκαιρία χαθεί η
ελληνική επαρχία θα πάψει οριστικά
πλέον να αποτελεί ζων τμήμα της χώρας
και η Ελλάδα θα θυμίζει επαρχία της
βυζαντινής αυτοκρατορίας στην παρακμή
της. Δηλαδή θα έχουμε μία εξαθλιωμένη
ύπαιθρο και 30 ή 40 πόλεις όπου θα
συγκεντρωθεί το μέγιστο του πληθυσμού.
Θα χρειάζεται μόνο να κατασκευαστούν
τα αντίστοιχα κάστρα για να συμπληρωθεί
η εικόνα.
Αρκαλοχώρι
5.2.2016
Χαράλαμπος
Γιαννόπουλος
πρώην
δήμαρχος Αρκαλοχωρίου
