ΚΑΤΩ ΒΡΥΣΗ ΖΙΝΤΑΣ

ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ

Όπου υπάρχει νερό υπάρχει ζωή, υπάρχει βλάστηση, υπάρχει ευφορία! Φυσικό είναι οι τόποι αυτοί να προσελκύουν τον άνθρωπο ο οποίος θαυμάζοντας τη ζωογόνο ιδιότητα του νερού,  λάτρεψε στα αρχαία χρόνια, τις πηγές, τα ποτάμια και τις λίμνες ως θεότητες. 

          Στη σύγχρονη εποχή, περισσότερο πρακτικός, άρχισε την εκμετάλλευση του νερού καλλιεργώντας τις πηγές, κατασκευάζοντας βρύσες για να πίνει και να προμηθεύεται το νερό,  γούρνες για να ποτίζει τα ζώα, δεξαμενές για αποθήκευση και αργότερα δίκτυα για την μεταφορά και τη διανομή του για ύδρευση και άρδευση.

            Οι χώροι αυτοί, διατηρούν και σήμερα τη γοητεία και την ζωογόνο δύναμη που είχαν και παλιά. Μαζί με το νερό που αναβλύζει από την πηγή, αναβλύζει μια παράξενη ενέργεια στο γύρω χώρο και μέσα μας, που μας ωθεί να σεβαστούμε το χώρο και να τον κάνουμε καλύτερο, ομορφότερο! Ο χώρος αυτός δεν είναι μόνο χώρος ζωής, είναι και χώρος πολιτισμού του ανθρώπου.

            Εκδήλωση αυτού του πολιτισμού είναι η όμορφη κάτω βρύση της Ζίντας που κατασκεύασαν απώτεροι  πρόγονοι,  και κανένας δεν θυμάται πότε!

Ο ίδιος σεβασμός, η ίδια η ενέργεια του χώρου αλλά και το παράδειγμα των παλαιοτέρων, μας οδήγησε στη σκέψη ότι πρέπει  και εμείς να βάλουμε ένα λιθαράκι, να βελτιώσουμε τον περιβάλλοντα  χώρο ώστε να γίνει ομορφότερος και ελκυστικότερος για τους ανθρώπους.

            Έτσι, προ 15 περίπου ετών, αγοράσαμε ως δήμος ένα οικόπεδο που συνόρευε με την πηγή και τη βρύση, κάναμε μια μικρή καλλιέργεια και εξυγίανση της πηγής, ενώ παράλληλα κάναμε την πρώτη διαμόρφωση του περιβάλλοντα χώρου.

            Αργότερα, εκμεταλλευόμενοι κάποιο ευρωπαϊκό πρόγραμμα, κάναμε την οριστική διαμόρφωση, τοποθετήσαμε πάγκους,  καθίσματα και φυτέψαμε δένδρα που ταιριάζουν στο χώρο.

            Οι άνθρωποι  της Ζίντας αγάπησαν το έργο και βοήθησαν να διαμορφωθεί ο χώρος και συνέδραμαν την προσπάθειά μας να φροντίσουμε  τα δένδρα για να μεγαλώσουν!  Το αποτέλεσμα ήταν πραγματικά ωραίο! Ήταν ένα πραγματικό στολίδι για τον τόπο!

            Δυστυχώς όμως, όσο μεγάλη ήταν η χαρά των ανθρώπων τότε που ολοκληρώθηκε το έργο, τόσο μεγάλη είναι η θλίψη τους σήμερα, βλέποντάς το εγκαταλελειμμένο, απεριποίητο και αφημένο στην τύχη του.

            Αυτό που, εκτός των άλλων,  προξενεί αλγεινή εντύπωση είναι ότι κάποιος, δεν ξέρω άν αυτόβουλα ή με εντολή, έκοψε την κορυφή  του  ενός από τους δύο πλάτανους  που είχαμε φυτέψει! Στα δένδρα αυτά που γίνονται μεγαλόκορμα και πανύψηλα, δεν κόβουμε ποτέ την κορυφή. Ας μην επιχειρήσουν τουλάχιστον αυτό το απαράδεκτο κλάδεμα και στον άλλο πλάτανο.   

            Όλα τα υπόλοιπα τα λένε εύγλωττα οι φωτογραφίες που δημοσιεύω μαζί με αυτό το κείμενο.

            Τέλος, καλό είναι να γνωρίζουν όλοι, ότι η συντήρηση των έργων που έχουν γίνει μέχρι σήμερα, αποτελεί από μόνη της ένα μεγάλο έργο!

            Γι' αυτό με κάθε σχετική αφορμή που θα παρουσιάζεται στο μέλλον,  θα δημοσιεύω παρόμοια κείμενα με την ελπίδα ότι θα ευαισθητοποιηθούμε όλοι και ο καθένας θα κάνει ό,τι  καλύτερο για τον τόπο μας.